A 60's still life

10 self-portraits

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

Love at first listening

Have you ever fell in love in first sight? 

Me never. But . . . I have fell at love in first listening a few times!

Lately the microcosm inside my mind has a soundtrack and it's called psychobilly

(http://en.wikipedia.org/wiki/Psychobilly).

From the first seconds (maybe first minute) I listened to this genre I loved it! 

Vintage, rock, black humor, skulls, blood, nice hair and clothes, vivid rhythm, the great double bass they use, etc, etc.

It's this feeling when something just fits you perfectly!

* 

Έχετε ποτέ ερωτευτεί με την πρώτη ματιά;

Εγώ ποτέ. Αλλά . . . έχω ερωτευτεί με το πρώτο άκουσμα κανα δυο φορές!

Τον τελευταίο καιρό ο μικρόκοσμος στο μυαλό μου έχει το soundtrack του κι αυτό είναι το psychobilly

(http://en.wikipedia.org/wiki/Psychobilly).

Από τα πρώτα δευτερόλεπτα (μπορεί και το πρώτο λεπτό) που άκουσα τραγούδι του είδους το λάτρεψα!

Παλιομοδίτικο, ροκ, μαύρο χιούμορ, νεκροκεφαλές, αίμα, ωραία μαλλιά και ρούχα, ζωηρός ρυθμός, το υπέροχο κοντραμπάσο που χρησιμοποιούν, κλπ, κλπ.

Είναι αυτό το συναίσθημα που κάτι σου ταιριάζει τέλεια!

Take a look / Ρίξτε μια ματιά . . . .

Band "HorrorPops" live.

Band "The Creepshow"

And listen to some of my favorites / Κι ακούστε μερικά από τ' αγαπημένα μου:

* The Creepshow:

http://www.youtube.com/watch?v=BLFlSQ_3XLc

http://www.youtube.com/watch?v=IwEgUKMRX5w

* The Brains:

http://www.youtube.com/watch?v=5tgXKevvp9g

* Hellcat and the Prowl:

http://www.youtube.com/watch?v=ZqXlTA-T7go

Lines & Color

Among other things, I like drawing and painting. Especially abstract designs, combining lines and color, that anyone can see from a different point of view and imagine what they represent . . . !

*

Μεταξύ άλλων, μου αρέσει να σχεδιάζω και να ζωγραφίζω. Ειδικά αφηρημένα σχέδια, συνδυάζοντας

τις γραμμές με το χρώμα, που ο καθένας μπορεί να δει μέσα από μία διαφορετική οπτική γωνία και να φανταστεί τι αναπαριστούν . . . !

Here are some of extra favorites:/

Ορίστε μερικά από τα ιδιαίτερα αγαπημένα μου:

Morning view from the balcony

"A day in the life"

Recently I saw a documentary (http://www.youtube.com/watch?v=8TiAsvYgyqU) about Lomography (http://en.wikipedia.org/wiki/Lomography) and I liked the idea of a project called "A day in the life", which means you take pictures through the day, for one day.

So, I did the project (I don't have a Lomo, but I added a Lomo-effect to my photos).

Maybe one day I'll have a Lomo too!/

Πρόσφατα είδα ένα ντοκιμαντέρ (http://www.youtube.com/watch?v=8TiAsvYgyqU) για την Lomography (http://en.wikipedia.org/wiki/Lomography) και μου άρεσε η ιδέα ενός πρότζεκτ  που λέγεται "Μια μέρα στη ζωή", που σημαίνει ότι βγάζεις φωτογραφίες κατά τη διάρκεια της μέρας, για μία μέρα.

Οπότε, έκανα το πρότζεκτ (δεν έχω φωτογραφική Lomo, αλλά πρόσθεσα ένα ανάλογο εφέ στις φωτογραφίες μου).

Ίσως κάποια μέρα να έχω κι εγώ μία Lomo!

"I can't escape myself"

There's a song called "I can't escape myself". 

And here it is: http://www.youtube.com/watch?v=M0FKEDexivA

Everyone has a better and a worst side. The first is caring and nice and the second is the one that has to do with jealousy, maybe revenge, sometimes what we want deep inside. 

Growing up I was taught that I must be always a good girl (a.k.a. the better side of myself). But with time I started realizing that in real life you can't be always the best of yourself unless you want to suppress yourself.

Meeting people and learning how they live and the philosophy they have about life I noticed that those who accept their selves with their bad and good aspects of their character are much happier and have a great piece of mind. 

I' m still trying to accept the things that don't make me the perfect person. But I'm doing well and every time I do something that maybe is not exactly nice according to the rules of good manners and I accept it, I like thinking 

"That's you after all, we have two sides and that' s not a bad thing".

After all accepting yourself makes you happier, gives you piece and brings you a step closer to freedom . . . .

. . . . . . . . . . . .

Υπάρχει ένα τραγούδι που λέγεται "I can't escape myself".

Ορίστε: http://www.youtube.com/watch?v=M0FKEDexivA

Όλοι έχουν μια καλύτερη και μια χειρότερη πλευρά. Η πρώτη νοιάζεται για τους άλλους και είναι καλή και η δεύτερη είναι αυτή που έχει να κάνει με τη ζήλια, ίσως τη εκδίκηση, μερικές φορές με όσα θέλουμε βαθιά μέσα μας.

Μεγαλώνοντας μου έμαθαν ότι πρέπει να είμαι καλό κορίτσι (βλ. η καλύτερη πλευρά του εαυτού μου). Αλλά με τον καιρό άρχισα να συνειδητοποιώ ότι στην πραγματική ζωή δε μπορείς να είσαι πάντα ο καλύτερος εαυτός σου, εκτός κι αν θέλεις να καταπιέζεσαι.

Γνωρίζοντας άτομα και μαθαίνοντας τη ζωή τους και την φιλοσοφία τους παρατήρησα ότι αυτοί που δέχονται τον εαυτό τους με την καλή και την κακή πλευρά τους είναι πολύ πιο ευτυχισμένοι και πιο ήρεμοι ψυχικά.

Ακόμα προσπαθώ να δεχτώ τα πράγματα που με κάνουν να μην είμαι ο τέλειος άνθρωπος. Αλλά τα πάω καλά και κάθε φορά που κάνω κάτι που δεν είναι απόλυτα σωστό σύμφωνα με τους κανόνες των καλών τρόπων και το δέχομαι, μου αρέσει να σκέφτομαι 

"Αυτή είσαι εσύ στην τελική, όλοι έχουμε δύο πλευρές και αυτό δεν είναι κάτι κακό".

Άλλωστε το να δέχεσαι το εαυτό σου όπως είναι σε κάνει πιο ευτυχισμένο, σε ηρεμεί και σε φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στην ελευθερία . . . .

The Peter Pan Syndrome

I'm almost 25 years old.

And lately many of my classmates from school get married. So I started thinking of . . . the Peter Pan syndrome!

I still feel  so young and I'm so in touch with the child inside me. I' m doing things, I'm studying, I'm working, but still the idea of creating a family and what's called "adult life" seems weird and I can see it in the future, far far away . . . !

In my mind right now there are colors, dreams, melodies, games, clothes that can be worn by little girls as well, fairy tales, soap bubbles, candy, great birthday parties (even if you turn 25), happy thoughts,things that "grown ups" don't notice and efforts of trying to understand people and life.

P.S. My love and kisses to all the other Peter Pans out there!

. . . . . . . . . . . . . 

Είμαι σχεδόν 25 ετών.

Και τελευταία πολλοί συμμαθητές μου από το σχολείο παντρεύονται. Οπότε άρχισα να σκέφτομαι . . . το σύνδρομο του Πίτερ Παν! 

Ακόμα νιώθω τόσο νέα και είμαι τόσο συνδεδεμένη με το παιδί μέσα μου. Κάνω πράγματα, σπουδάζω, δουλεύω, αλλά ακόμα η ιδέα της δημιουργίας μιας οικογένειας και αυτού που θεωρείται "ενήλικη ζωή" μου φαίνεται περίεργη και μπορώ να την δω στο μέλλον, πολύ πολύ μακριά . . . ! 

Στο μυαλό μου τώρα υπάρχουν χρώματα, όνειρα, μελωδίες, παιχνίδια, ρούχα που μπορεί να φορεθούν κι από μικρά κοριτσάκια επίσης, παραμύθια, σαπουνόφουσκες, γλυκά, υπέροχα πάρτυ γενεθλίων (ακόμα κι αν γίνεσαι 25), χαρούμενες σκέψεις, Πράγματα που οι "μεγάλοι" δεν παρατηρούν και προσπάθειες να καταλάβω τους άλλους και τη ζωή.

Υ.Γ. Την αγάπη μου και τα φιλιά μου σε όλους τους άλλους Πίτερ Παν εκεί έξω!

Mirror

This morning . . . . I liked the light and the contrast of my black cardigan and the white wall of the bathroom behind me./

Σήμερα το πρωί . . . . μου άρεσε το φως και η αντίθεση της μαύρης ζακέτας μου με τον λευκό τοίχο του μπάνιου πίσω μου.

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

The cost of imagination

[source / πηγή: wallpoper.com]

For those who keep having faith

 in the chances of imagination to meet reality . . . 

We have a person that uses imagination in the everyday life. A lot. 

Imagination is like creating images, scenes and stories in your mind using people and events from the life you live in reality, is like a version of reality that is possible to happen in the future. 

And then time passes and reality . . . happens! Reality is never as great as you have imagined it. It's more plain. In reality things are a little bit more difficult and most of the times you have around you people that may not use their imagination as much as you do (note to myself: maybe meet some new people too?). 

And the disappointement begins. Even for seconds during the day you may feel kind of . . . nostalgic remembering what you have imagined and what happens. And kind of sad sometimes when you feel it that there aren't many chances (or no chances) for the things you have imagined to come true. 

 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Για αυτούς που συνεχίζουν να έχουν πίστη 

στις πιθανότητες της φαντασίας να συναντήσει την πραγματικότητα . . . 

Έχουμε ένα άτομο που χρησιμοποιεί την φαντασία του στην καθημερινή ζωή. Πολύ.

Η φαντασία είναι κάτι που σε κάνει να δημιουργείς εικόνες, σκηνές και ιστορίες στο μυαλό σου, χρησιμοποιώντας άτομα και γεγονότα από την ζωή που ζεις στην πραγματικότητα, είναι κάτι σαν μία εκδοχή της πραγματικότητας που έχει πιθανότητες να συμβεί στο μέλλον.

Και ο χρόνος κυλάει και συμβαίνει . . .  η πραγματικότητα! Η πραγματικότητα δεν είναι ποτέ τόσο καταπληκτική όσο την είχες φανταστεί. Είναι πιο πεζή. Στην πραγματικότητα τα πράγματα είναι λίγο πιο δύσκολα και τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι γύρω σου δεν χρησιμοποιούν την φαντασία τόσο όσο την χρησιμοποιείς εσύ (σημείωση για μένα: μήπως να γνωρίσω μερικούς νέους ανθρώπους ακόμα;).

Και η απογοήτευση ξεκινά. Ακόμα και για δευτερόλεπτα μέσα στη μέρα νιώθεις ένα είδος . . . νοσταλγίας άμα σκέφτεσαι τι είχες φανταστεί και τι συνέβη τελικά. Και κατά μία έννοια λυπημένος όταν το νιώθεις ότι δεν είναι πολλές οι πιθανότητες (ή δεν υπάρχουν καθόλου) να γίνουν τα πράγματα όπως τα είχες φανταστεί.