Finding Home

I still remember the day Ι told my parents I didn't want to become a director (what I was studying then) and that I wanted to go more serious and professional with music (I was studying music for just a couple of years then). 

Since then I 've been through many phases. With music, myself, activities, etc.

I've been thinking about it these last months, and especially now that I'm three and a half months away from taking my degree in phonetics and the thing becomes more "real" than ever I just keep having this thought in my mind:

"I found home".

It feels like a "blessing" (and happiness) being able to express yourself through music, create music, realising that you're becoming something that you couldn't even imagine you could become, finding something that you love so much that makes you feel like you found home.

. . . . . . . . . .

Ακόμα θυμάμαι την ημέρα που είπα στους γονείς μου ότι δεν θέλω να γίνω σκηνοθέτις (ότι σπούδαζα τότε) και ότι ήθελα να δω πιο σοβαρά κι επαγγελματικά τη μουσική (έκανα μαθήματα για περίπου δυο χρόνια τότε).

Από τότε πέρασα διάφορες φάσεις. Με τη μουσική, τον εαυτό μου, τις δραστηριότητες μου, κλπ.

Το σκεφτόμουν τους τελευταίους μήνες, και ειδικά τώρα που είμαι τρεισήμισι μήνες μακριά από το πτυχίο φωνητικής και το πράγμα γίνεται πιο "αληθινό" από ποτέ έχω αυτή τη φράση στο μυαλό μου:

"Βρήκα το σπίτι μου".

Είναι σαν "ευλογία" (κι ευτυχία) να μπορείς να εκφραστείς μέσα από τη μουσική, να δημιουργείς μουσική, να συνειδητοποιείς ότι γίνεσαι κάτι που ούτε καν είχες φανταστεί ότι θα μπορούσες να γίνεις, να βρίσκεις κάτι που αγαπάς τόσο πολύ που σε κάνει να νιώθεις ότι βρήκες το σπίτι σου.